Odliczenie VAT od usług noclegowych i gastronomicznych

jay-wennington-2065-unsplash

Tematyka związana z odliczeniem podatku VAT od usług noclegowych i gastronomicznych jest szeroko komentowana. Chciałabym podzielić się swoimi spostrzeżeniami na ten temat w kontekście jednego z orzeczeń sądów administracyjnych – chodzi o wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 października 2017 r., I SA/Kr 852/17. Orzeczenie odnosi się do możliwości odliczenia podatku naliczonego od usług hotelowych i gastronomicznych w kontekście art. 176 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w stosunku do określonej w nim kategorii towarów i usług (artykuły luksusowe, rozrywka lub wydatki reprezentacyjne). Sprawa dotyczyła Spółki działającej w branży gastronomicznej i hotelowej. Spółka stała na stanowisku, ze przysługuje prawo do odliczania podatku VAT naliczonego z tytułu usług gastronomicznych kupowanych od kontrahentów i następnie odsprzedawanych przez Spółkę na rzecz jej klientów jako element usług zakwaterowania.

Z takim stanowiskiem Spółki zgodził się WSA. Argumenty przywołane w uzasadnieniu rozstrzygnięcia były następujące:

„Po pierwsze, normę tę (art. 176 Dyrektywy VAT) należy odczytywać w powiązaniu z art. 168 dyrektywy 2006/112/WE, stanowiącym, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do działalności opodatkowanej.

Po drugie, z normy art. 176 dyrektywy 2006/112/WE wynika, że – co do zasady – prawo do odliczenia podatku nie przysługuje w odniesieniu do wydatków na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne – za wyjątkiem jednak przypadków, gdy wydatki te są ściśle związane z działalnością gospodarczą (nie można bowiem pozbawiać prawa do odliczenia podatku naliczonego podatnika nabywającego towary uznane przez państwo za towary luksusowe w ujęciu art. 176 dyrektywy2006/112/WE, który np. handluje tymi towarami).

Innymi słowy, art. 176 dyrektywy 2006/112/WE w stosunku do określonej w nim kategorii towarów i usług (artykuły luksusowe, rozrywka lub wydatki reprezentacyjne), stwierdza, że dla odliczenia związanego z nimi podatku naliczonego konieczne jest aby te towary i usługi były „ściśle związane z działalnością gospodarczą” podatnika, a nie tylko wykorzystywane w jego działalności opodatkowanej, w rozumieniu art. 168 dyrektywy 2006/112/WE. Tylko wtedy, gdy brak tego „ścisłego związku z działalnością gospodarczą” podatnika, nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku związanego z tymi wydatkami, nawet gdy podatnik wykaże jakiś związek tych wydatków z jego działalnością opodatkowaną.”

Uzupełniając jeszcze wskazane wyżej uzasadnienie należy przytoczyć brzmienie art. 176 Dyrektywy VAT, który stanowi: „W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.”

Teza orzeczenia wskazuje, że tylko wtedy, gdy brak jest „ścisłego związku z działalnością gospodarczą” podatnika, nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku związanego z tymi wydatkami, nawet gdy podatnik wykaże jakiś związek tych wydatków z jego działalnością opodatkowaną. W tym kontekście należy zatem odczytywać sformułowany w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT zakaz odliczenia VAT od nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych. Zatem zakaz odliczania podatku naliczonego od faktur dokumentujących usługi noclegowe czy gastronomiczne nie może dotyczyć tych podatników, którzy nabywają te usługi w celu ich odsprzedaży konsumentom lub innym podatnikom, gdyż w takim przypadku poniesione na nie wydatki są w ścisłym związku z działalnością gospodarczą takiego podatnika. Takie sposób interpretacji byłby bowiem zdaniem Sądu sprzeczny ze Wspólnotową Dyrektywą.

Myślę, że wyrok ten ma bardzo duże znaczenie dla firm działających w sektorze szeroko pojętego hotelarstwa i gastronomii. Jak do tej pory stanowisko sądów administracyjnych w tej kwestii było mocno niekorzystne dla podatników. Z kolei przedstawiona w opisanym wyroku teza łagodzi znacznie literalne brzmienie przepisów polskiej ustawy o VAT.

Podziel się:

Dodaj komentarz